Jaaa het is weekend, en waar moet ik beginnen ....

Laat ik maar starten met het idee dat mijn rug dat heerlijke bedje helaas niet meer zo heerlijk vindt ..! Wat zou ik nu graag een lekkere massage in mijn thuisland willen hebben, gewoon stiekem, heel even ... snel de massage en weer terug! Gelukkig heb ik de dag voor vertrek een 'overlevingspakketje' gekregen met daarin een gel voor het verlichten van hevige pijn. Ik had er geen vertrouwen in, maargoed, wat ik denk is niet altijd zo.... het helpt zo goed! :)

Dit weekend zijn we gewoon 'thuis'. Eventjes lekker bijkomen van deze drukke week, die overigens zo snel gegaan is! Voor ik het weet zit ik alweer in ons kikkerlandje...! De meiden liggen lekker bij te slapen, en ik.. ik lig mijn geweldige boek te lezen die (helaas!)alweer bijna uit is .... ja mam, je leest het goed, het boek is bijna uit... ????

Gelukkig beginnen we allemaal al wel te wennen aan de routine die de Ghaneese mensen hebben. Vroeg opstaan (04:30 is voor ons alleen nog wel 'wat' te vroeg hoor!) , hard werken met warm weer, twee maal per dag warm eten en natuurlijk vroeg slapen. Daarnaast begint de emmer douche ook al beter te worden. Wat kijken we altijd uit naar de koude douche als we bezweet en moe terug komen van het weeshuis!

Deze week hebben we echt een volle week gehad in het weeshuis! 's Ochtends spelen we met de jongere kinderen en kletsen we met de oudere kinderen. Wanneer alle kids naar school zijn doen we z'n 4en de handwas, nouja... heel veel handwas ! Na het wassen helpen we Mary met het koken... oftewel we proberen te helpen met koken. Onze spierballen kunnen de kracht niet eens aan, terwijl Mary het gewoon op haar gemakje doet. De vrouwen hier zijn echt zo sterk! Heb er echt zo veel bewondering voor! Rond 9:30 lopen we terug naar huis om eventjes te rusten en om gezellig presidenten (kaarten) te spelen met onze 'moeder'. Ondertussen wordt de lunch klaar gemaakt en krijgen we elke dag iets anders te eten. Onze moeder kan echt heerlijk koken, en gelukkig houd ze het ook een beetje westers! Zo hadden we van de week pannenkoeken, ja echt, pannenkoeken als lunch! Wat hebben we ervan genoten ....! Na de lunch gaan we terug naar het weeshuis (met heel veel flessen water) om te helpen met afwassen. tussen 3 en 4 zijn alle kinderen klaar met school en komen ze vrolijk thuis : " Good afternoon Madame." Ohja, ze noemen ons hier allemaal Madame .... dan vertellen we onze naam, proberen ze het uit te spreken en zijn ze het weer vergeten. Ook is de naam Vera hier het lastigste van allemaal ... dan is het geen Madame maar Vela. Ach, ik ben allang blij als ze me geen Madame noemen, het voelt precies hetzelfde voor mij dan wanneer ik een ouder persoon met u aanspreek! (Nu weet ik ook eindelijk een beetje hoe dat voelt ????).

rond 5 uur half 6 lopen we terug naar huis na een vermoeiende dag (ook al lijkt dat niet zo!!) om te eten, te douchen en daarna lekker te slapen!

Elke dag ziet er hetzelfde uit, maar maken we altijd iets nieuws mee! De oudere kinderen raken steeds meer aan ons gewend en vertrouwen ons gelukkig ook steeds meer. Ze hebben we gekletst met de lieve 16-jarige Jessica. Ze vertelde ons dat wanneer er geen vrijwilligers zijn het echt zo saai is in het weeshuis... niemand is vrolijk en iedereen doet zijn eigen ding. Dat was zo zielig om te horen, maar dat maakte ons ook weer blij! Voor ons was het heel fijn om te horen ... dat maakt mij (maar ik denk dat ik ook namens Seble en Synne mag spreken) trots dat wij hun dat gevoel kunnen geven!!

We hebben deze week zulke aparte dingen meegemaakt ...

Gisteren om 9 uur wilden we eigenlijk gaan helpen met de was. We vonden het zo raar dat de juf voor de kleinere kids er nog niet was... John had ons gevraagd om alvast op te starten voor haar. Zo gezegd zo gedaan .... alleen was het niet alleen opstarten.. de juf is gewoon niet komen opdagen?! Dat terwijl school hier juist extra belangrijk is! Seble en ik hebben geprobeert les te geven, maar WoW, dat is echt bijna onmogelijk ..!

Op donderdag ochtend kreeg Seble een brief van de oudere jongen uit het gastgezin. Wij natuurlijk heel hard lachen want we dachten dat het een liefdesbrief was ... het was alles behalve een liefdes brief... hij vroeg via de brief of Seble haar telefoon aan hem kon geven voordat zij zou vertrekken naar huis. Voor ons is dat natuurlijk helemaal apart .. gelukkig kwam Tina die middag langs. Tina vertelde dat dat iets uit hun cultuur was (dit had ik al wel gelezen, maar je denkt er niet echt bij na dat dit natuurlijk ook gewoon echt kan gebeuren!) Tina vertelde ons dat als zoiets gebeurd we gewoon moeten zeggen dat dat de enige telefoon die er is, en dan is het helemaal oke.... Zo zie je maar, we leren elke dag iets nieuws over de Ghaneese cultuur!

Oh ja, ik heb besloten om op 3 april (wanneer ons project hier eindigd) samen met Seble naar het noorden te reizen. Seble blijft hier nog 3 maanden werken, ik ga er maar voor een weekje naartoe. ???? Als het goed is kom ik dan op 10 april (wel wat eerder dan gepland) helemaal veilig en heelhuids thuis aan!

Dit is wel weer even genoeg geschreven voor vandaag .... enjoy !????

Een kus uit het warme Ghana !????